Kocası tarafından yüzüne atılan kezzap sonucu gözünü kaybeden bir çilekeşti o…. Dünyası kararmıştı aşkı yüzünden ve hepimize seslenmişti: Kadehlerden Sorun Beni
Sorduk araştırdık ve Türk müzik tarihine ismini acılarla dolu hayatı ve derbeder müzikleri ile kazıyan Bergen'i sizler için gün yüzüne çıkardık:
Belgin Sarılmışer ismiyle 1959 yılında dünyaya geldiğinde, dünyanın ne kadar büyük acılarla dolu olduğunun farkında değildi…
Genç bir bayan olduğunda, tüm gözler onu hayranlıkla izliyordu. Hem hoştu, hem de kocaman bir kalbi vardı. Hayatın manasını aşkta aramıştı…
Onun için “Sevmek”, yaşamanın ta kendisiydi:
Sevmek en hoş histi,
Aşka gönül vermek….
Hayatın tadıydı sevmek….
Fakat sonuç ne olmuştu? 1982 yılına gelindiğinde, kocası tarafından yüzüne atılan kezzap sonucu iki gözünü de kaybetti hoş müzikçi.
Yine de sevdikleri yanındaydı ve bu onu ayakta tutmuştu.
Ve O, “Bırakın Gitsin” diyordu bu olayın gerisinden… “Sevgili dediğin değer bilecek, yoksa bırakın gitsin…”
Bu dünya o yokken elbette dönecek
Bırakın gitsin
Bırakın bu sevda burada bitsin…
Sol gözü yavaş yavaş güzelleşiyordu ve Bergen'in yüreği, onu dinleyen herkesi acıya boğacak sonsuz bir acıyla bütünleşiyordu.
Sevdiği insan ona bunu nasıl yapabilmişti? Sevmek ayaklar altına alınabilecek bir şey miydi? Bergen yıkılmıştı; hayat ideolojisi haline getirdiği derin aşk, artık anlamsız ve güçsüz görünmekteydi.
“Ölmek yetmez senin uğruna” diyordu Bergen… Fotoğraflarla kalbini dizginleme çalışıyordu lakin bu hususta başarısız olacaktı…
Hissetmeyi senle yaşadım
Sende tattım bu duyguyu
Söylemekten daima korkuyordum
Şimdi dinle bütün aşkımı…
Sen de beni seviyor musun???
Ve nihayetinde eşini affetti Bergen ve bu sayede aşka olan inancını tazeleyebileceğine inandı.
Günler keyifli geçiyordu. Tekrar aşk hissini tatmak hoştu. Tek gözünü kaybetmişti lakin yüreği hala o adama duyduğu büyük aşk ile dolup taşıyordu… Ancak sonradan Tanrı'ya seslenecekti: SEN AFFETSEN BEN AFFETMEM!
Bergen artık tüm Türkiye'nin onu tanıdığı, kör gözünü saçlarıyla kapattığı fantastik imaja bürünmüştü.
Albüm kapaklarında bile bu imaj korundu ve o günden bugüne Bergen ile özdeşleştirilegeldi…
Fakat yüreğini dağlayan bir şeyler vardı Bergen'in… “Kaderime Küskünüm” diye haykırıyordu ve onun üzere acı çekenlerin sesi oluyordu.
Gücendim kaderime
Şansıma, talihime…
Terkeden sevgiliye,
Küskünüm…. Küskünüm…
Bergen hislerinde yanılmamıştı: Eşi onu aldatıyordu ve bu onun için dünyanın en acı duygusuydu.
Kalbini, yüreğini açtığı ve hayatını paylaştığı adam ona ihanet etmişti. Kocaman bir yüreğe sahipti Bergen ve bu kadarını da kaldıramazdı. Yıkılmıştı, hayata tutunmaya çalışan kalbi, artık büsbütün karanlıklarla dolmuştu.
Gençliğini verdiği o aşk, hayatını elinden söküp almıştı… Yaşamak, tanım edilemez bir yüktü artık. “Giden Gençliğim” diyecekti bu sıralarda Bergen:
Bu aşk beni bir berbata kul eyledi….
Şu dünyanın kaygılarına,
Bu gönlümü yol eyledi….
Dizlerimde derman bitti,
Sözlerimde ferman bitti…
Ve herşeyden öte, yıllar affetmiyordu…. Kalbi yaralanan Bergen, artık ömrün manasını sorguluyordu. İsyanı kimseye değil, lakin Tanrı'yaydı.
Kaderini sorgulamaya başladı Bergen. Müzik kelamları Doğu Mistisizmi'nden örnekler taşıyordu adeta….
Gün gelip çattı ve bir gözünü ondan alan adam, bu sefer de hayatını elinden aldı Bergen'in…
Kurşuna dizilmişti bu koca yürekli bayan… Karşısındaki insan, onun saf ve aşk dolu kalbini anlayamamıştı ve öldürmüştü onu.
Ve Bergen artık Tanrı'ya sesleniyordu: Onu “Sen Affetsen Ben Affetmem!”
Sen Tanrı'sın affedersin,
Bağışlarsın kulum dersin…
Neler çektim sen bilirsin,
Sen affetsen ben affetmem….
Bütün zalim olanları,
Sen affetsen ben affetmem….
